Rozprute wnioski

Kolejny przypadek jest ciekawy nie tylko ze względu na lokalizację, ale również, a może przede wszystkim, z uwagi na fakt, że widoczny na zdjęciu budynek, mimo takiego zniszczenia został po wojnie wyremontowany i istnieje do dziś.

Zdjęcie pochodzi z serwisu aukcyjnego ebay, podesłał mi je kolega z forum werttrew'a z prośbą o pomoc w ustaleniu lokalizacji. Przyznam się szczerze, że już ten budynek gdzieś wcześniej widziałem. Nie pamiętam gdzie, ale zapamiętałem doskonale dwie rzeczy - rozprute betonowe stropy i kocie łby (tutaj nie widoczne) z torowiskiem tramwajowym. Mój pierwszy pomysł, na którym się mocno zafiksowałem, to była ul. Dzika przy Okopowej. Na szczęście Daros obalił bez pardonu ten trop, a ja na fali otrzeźwienia zabrałem się do poszukiwania właściwej lokalizacji. Najpierw szukałem na Czerniakowie, ale potem doznałem olśnienia. Przecież ja znam ten budynek z powstańczego zdjęcia z Powiśla. Odszukałem tę fotografię i okazało się, że to był strzał w 10!. To budynek przy ul. Dobrej 15: LINK.

Co ciekawe, mimo takiego pokierszowania, budynek po wojnie wyremontowano, starannie odtwarzając brakujące ściany i piętra. Na froncie kamienicy po dziś dzień można zobaczyć ślad gdzie przebiegała granica rozprucia, bo nowa partia elewacji w przeciwieństwie do oryginalnej, jest zupełnie gładka: LINK.

Teraz wnioski - przy różnych dyskusjach o powojennej odbudowie stolicy wysuwa się zarzuty o tym, że BOS mógł ocalić więcej. Sęk w tym, że XIX-wieczna, ceglano-drewniana zabudowa, po zbombardowaniu czy wypaleniu nadawała się już tylko do rozbiórki. Przypadek bloku przy ul. Dobrej 15 pokazuje, że nowoczesne, międzywojenne budownictwo, korzystające ze zbrojonego betonu, mimo ewidentnych zniszczeń nadawało się jak najbardziej do powojennej odbudowy i gdzie było można zostało odbudowane. Ale przykładanie tej samej miary do wszystkich warszawskich budynków oczywiście nie może mieć większego sensu.

(P)